Wśród wielu teorii psychoanalitycznych łączących charakter naszych dorosłych relacji miłosnych z wczesnymi doświadczeniami z dzieciństwa znajdziemy myśl Christophera Bollasa o obiekcie przekształcającym. Korzystając z Winnicottowskiej koncepcji matki-środowiska, Bollas koncentruje się na przekształcającej funkcji opieki rodzicielskiej. Przenosi nas w świat pierwotnych doświadczeń, w których dziecko zanurzone w nieznanym i niepokojącym świecie, nie czując jeszcze ani siebie jako odrębnej całości, ani matki lub ojca jako odrębnego człowieka, doświadcza działania ich przekształcającej funkcji. Przekształcenia te sprawiają, że zmienia się zarówno cały świat wokół dziecka, jak i ono samo w sobie. Niezintegrowane części łączą się w całość.
„You make me feel like I am whole again” / „Sprawiasz, że znów czuję się całością” śpiewa Robert Smith w piosence “Lovesong”, swoim prezencie ślubnym dla żony. W tym jak najbardziej dorosłym i poważnym miłosnym wyznaniu odnajduję echo wczesnych doświadczeń związanych z funkcją obiektu przekształcającego. Uważam, że nieświadome wspomnienia obiektu przekształcającego, ożywające w realnym, głęboko sensualnym i seksualnym kontakcie z drugim dorosłym człowiekiem stanowią fundament zakochania oraz dojrzałej miłości.
W swoim wystąpieniu chciałabym wziąć w obronę często krytykowane za niedojrzałość, a w moim rozumieniu kluczowe pragnienie, by ukochana osoba zmieniła nas i cały świat na lepszy. Wychodzę z założenia, że nie możemy skutecznie pomagać parom nie pomagając im zrozumieć siły pragnień, jakie nimi kierują w relacjach miłosnych. Dlatego też skupię się na tym, jak pragnienia, które z łatwością moglibyśmy nazwać maniakalnymi i oderwanymi od rzeczywistości, dają o sobie znać w dorosłych związkach, jak możemy je lepiej rozumieć oraz jak możemy pomóc parom je doceniać i oswajać.
